For there is nothing either good or bad, but thinking makes it so. To me it is a prison.
Το see or not to see, ιδού η απορία.
Σ' έναν από τους διασημότερούς του επιλόγους, ο Μίλαν Κούντερα λέει: "Οι ποιητές, έτσι και βγουν κατά λάθος από το σπίτι με τους καθρέφτες βρίσκουν τον θάνατο, γιατί δεν ξέρουν να πυροβολούν, κι όποτε πυροβολούν πετυχαίνουν το δικό τους κεφάλι". Ο σεναριογράφος John Orloff, ακολουθώντας ευλαβικά τα παραπάνω λόγια, συνθέτει ένα τεχνικά άρτιο, υποκριτικά υπέροχο και ιστορικά αμφίβολο κινηματογραφικό Σονέτο που μυρίζει Shakespeare, όποιος κι αν ήταν αυτός.
Τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια έντονη αντιπαράθεση για το κατά πόσον ο Shakespeare ήταν ο πραγματικός συγγραφέας των έργων του. Πατώντας πάνω στις ιστορικές διαμάχες, ο Orloff χρησιμοποιεί την ζωή ενός από τους επικρατέστερους "ανταγωνιστές" του Shakespeare, τον κόμη Edward De Vere ως εφαλτήριο για να συνθέσει μια εναλλακτική ιστορική προσέγγιση γεμάτη ίντριγκες, δολοφονίες, παλάτια και θέατρο. Σε αυτή την έκδοση, ο Shakespeare είναι ένας αγράμματος, μέθυσος τυχοδιώκτης ενώ, ο αληθινός συγγραφέας, αναγκάζεται να χρησιμοποιεί τον άχρηστο Shakespeare προκειμένου να διοχετεύσει, ανώνυμα, το πάθος του για θέατρο στην κοινωνία.
Η ιστορική ορθότητα του σεναρίου είναι εξαιρετικά αμφίβολη, καθώς η ίδια η αντιπαράθεση γέρνει προς το μέρος του ποιητή και ηθοποιού Shakespeare (κυρίως λόγω έλλειψης πληροφοριών από εκείνη την περίοδο, όχι λόγω αδιαμφισβήτητης εγκυρότητας του ιδίου). Εν τούτοις, ο σκηνοθέτης Roland Emmerich και οι καταπληκτικοί ηθοποιοί που στελεχώνουν το συγκεκριμένο έργο καταφέρνουν να στήσουν ένα υπέροχο αυτοκρατορικό σκηνικό και ντύνουν το σενάριο του Orloff με τέτοια μαεστρία που, ειδικά προς το τέλος, λίγο απασχολεί τους θεατές η ιστορική διαμάχη και περισσότερο η ταύτισή τους με τους χαρακτήρες της ταινίας.
O Rhys Ifans, ξεφεύγοντας απίστευτα από την Notting Hill εικόνα του, ενσαρκώνει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τον τραγικό χαρακτήρα του Earl of Oxford, Edward. Πρόκειται για μια συγκλονιστική ηθοποιία που καταφέρνει να συνδυάσει γνήσια αριστοκρατία της εποχής με το δαιμονισμένο κεφάλι ενός ποιητή τέτοιου βεληνεκούς. Ο Ifans καταφέρνει να πείσει πως όντως, η "ψυχή του αιώνα" κάπως έτσι πρέπει να ήταν, γεμάτη πάθη, έλλειψης ορθολογισμού και έντονες εικόνες. Στο πλευρό του, οι Vanessa Redgrave και David Thewlis κάνουν εξαιρετική δουλειά ως βασίλισσα Ελισάβετ και William Cecil. Πραγματικά, από τα πρώτα λεπτά γίνεται εμφανές πως η ηθοποιία είναι ένα από τα πολύ καλά χαρτιά που κρατά η συγκεκριμένη ταινία.
Η στάση μου γενικώς είναι πως ο κινηματογράφος, στην προσπάθειά του να κερδίσει τα βλέμματα και να προκαλέσει, έχει την τάση να κατακρεουργεί ιστορικά πρόσωπα και να περνά καταστρεπτικά ιστορικά μηνύματα στους θεατές, ειδικότερα σ' εκείνους που λίγο έχουν ασχοληθεί με το αντικείμενο που διαπραγματεύεται η ταινία που παρακολουθούν. Παρόλα αυτά, ίσως γιατί το σενάριο του Orloff -αν και φαντασία- πατά σε κάτι πρακτικά αμφισβητήσιμο, ίσως γιατί η ηθοποιία των Redgrave, Ifans κ.τ.λ. με καθήλωσε, ίσως απλά γιατί το σενάριο του Orloff έχει τόσα κοινά με την ελληνική τραγωδία και με την κάθαρση που επέρχεται στα πρόσωπα, η ταινία αφήνει ένα κατάλοιπο αξιοσημείωτα έντονο, αξιοσημείωτα δυνατό.
Για τον Edward, η ζωή είναι πάντα εκεί που δεν είναι αυτός. Ακροβατώντας διαρκώς ανάμεσα στο όνειρο και στην πραγματικότητα, διαλύοντας και ανασυνθέτοντας την ψυχή του κάθε φορά από την αρχή πάνω στο χαρτί, αδυνατεί να ανταπεξέλθει στην σκληρότητα της ζωής και των ανθρώπων που την απομυζούν. Μην ξέροντας να κάνει τίποτα άλλο πέρα από το να αποτυπώνει έναν κόσμο ολότελα δικό του μέσα στα έργα του, θα πεθάνει ο ίδιος ανώνυμος αλλά θα βαφτίσει μια ολόκληρη εποχή. Εν τέλει, δεν ξέρω ποιά ανωνυμία είναι χειρότερη, να ζήσει κανείς μια ζωή γεμάτη ο εαυτός του κι όταν πεθάνει, κανείς να μην τον θυμάται ή να ζήσει κανείς μια ζωή ως κάποιος άλλος, με τον πραγματικό του εαυτό κρυμμένο, και να καταφέρει να αλλάξει έτσι την αιωνιότητα?
Kerkira Time
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου